Resimleri eklerken farkettim köydeki öğrencilerimi ne kadar özlediğimi. Onlarla yeterince uzun vakit geçiremediğim için üzülüyorum. Onları hakkıyla mezun edemediğim için de... Okulun son günlerinde yanlarında olamadığım 8. sınıfların mezuniyet heyecanını paylaşamadığım için de çok üzgünüm. Keşke hiç yaşanmamış olsaydı tüm o saçmalıklar. Cahil yetişkinlerin düşük egolarına kurban gitmeseydik hiçbirimiz. Yarı Türkçe, yarı Kürtçe, yer yer İngilizce anlaşıp, yaşayıp gitseydik köy okulunun çamurlu yollarında.
O günlerden kalan fotoğraflardan en sevdiklerimi, yorumsuzca paylaşmaya çalışacağım şimdi. Ama yine de söz vermiyim konuşmayacağıma :)
Önce birinci kademeden başlayalım:
Geldik ikinci kademeye (ergenler :))
Rıdvan, nam ı diğer "kêvroşk" (Kürtçe "tavşan")
Barış
Ferhat
Hayret kendimi dahil etmeden buraya kadar gelebilmişim, sonra dayanamamışım :)
Berçem, Rojda, Elif
Rojda
Rozerin
(Rozerin de küçüklerden ama fotoğrafı buraya daha çok yakıştı sanki)
(Rozerin de küçüklerden ama fotoğrafı buraya daha çok yakıştı sanki)
Abdullah, Osman, Faruk
Raşit
Barış
2 comments:
mükemmel bir gönderi olmuş. çok hoşuma gitti o fotoğrafları tek tek incelemek. yazdıklarını hissetmek. ne kadar da güzel, nasıl da heves ediyor insan senin yerinde olmaya. ne kadar güzeldir arkana baktığında güzel izler bıraktığını görmek. kim ne kötülük yaparsa yapsın önemi yok. belli bir noktada hep iyiliklerden geri dönüş alınıyor. umarım attığın tohumlar, yeşerir içlerinde. ne de güzel çocuklar hepsi değil mi?
ben de çok seviyordum onları, bu yıl yanlarında değilim, keşke olabilseydim. birlikte olabildiğimiz o kısa süre içinde umarım onların hayatında kalıcı izler bırakabilmişimdir. buraya geldikten sonra pişmanlık duyduğum çok şey yaşadım ama o güzel gülüşlü öğrencileri tanıdığım için çok mutluyum...
Post a Comment